Sanatçının bir görevi de hatta belki en önemli görevlerinden biri de “isyan” olsa gerektir. Zira sanatçıyı sokaktaki insandan ayıran en önemli vasıf, iyi bir gözlemci oluşunun yanı sıra sıradanlığa olan itirazıdır. Olan bitene, kabullenilmiş çaresizliğe karşı duruşudur. Özellikle de zulme karşı, otoriter rejimler/topluluklar tarafından baskılanan halkların/kişilerin sesini yükseltmesi, onların hikayelerini anlatmasıdır.
Mehmet BULAYIR
Genel Yayın Yönetmeni
Merhametten yoksun, bir Temmuz akşamıydıHilal, kim bilir hangi dağın ardında mahzunBayram da beklenmiyordu zatenSonra nasıl olduysa,Ağustos böceklerinin türküsüne,Eşlik ederken buldum kendimi.Oysa, onlara verecek alkışım yoktu,Zaten,
sayısız ses duyuldu bir topluluğun kızması gibi ama kimse kalkmadı rahat evinden ve bineğinden işte kimse kalkmadı hepsi birer seyirci gibi dünyaya girdi doğan güneşte
Bordo çehremizle dağları kıskandıracağımıza bozkırdaki bu sadelikle avutuyoruz mülkü hicaz makamlarından tolga mısralarına böylesine serap bir mecnun saklarken biz senin bin kere mütevazı gözlerin her
Bunun üzerine, Rabbine: Ben yenik düştüm, bana yardım et! Diyerek yalvardı* 10:55 Kıvranıp duruyor dünya, belki de yokların savaşıdır bu bilemiyorum. Ayna tutuyor yüzüme kıvranırken,
Iğıl ığıl akan bir yaranın ardında kalan neydiyse oydu yanına sığındığım Avuçlarımda biriken Ankara ayazı Dünkü ağustostan geçen ki temmuzdan evvelki nisandan Bir tek o
Yaralar, kabuklarının yolunu gözlüyor Görünmemek şimdilik onları iyileştirecek Kabuklar neden ırkçı demiyor kimse Ruhtaki yaraların kaderidir açıkta kalmak Ölüm ucuza satılır buralarda Kendime en güzelinden
yasak meyvadan tatmak istedim havva ile dünyada saltanat sürmek için ey! diye başlayan cümlelerimin muhatabı yine benim bu iç denizin tuzundan epey içtim annemin merhameti
Pörsümüş günlerimi söktün yüreğimden, Riyakâr, yitik bir kisve ile isyan. Evham cümlelerimden mi tutukladın beni, Vesvesesi nükseden bir askerî darbe izlerinin, Kalbe batan çıbansı hatıralarının
Buhurdan, ilk davulcunun sesini yaymıştı tüm odaya. Mâni söylemesi için pencerenin altında beklettiğimiz belediye görevlisinin sabrı, bahşişini alana kadardı. Biz pencereye koşuncaya dek, babam onu
Büyük ruhlar sessizce katlanır. Friedrich Schiller “Şeyhim ben kirlendiğimi düşünüyorum, ruhumun acı çektiğini duyuyorum, gece yastığa başımı koyacağım koyamıyorum, bir şey sürekli bana bir şeyler
“Giderken bıraktığı Bütün renkler siyah oldu Üzülme, anla artık Belki de huzur buldu” Biliyorsun, bunun için her şeyle savaşmaya hazırlandım, yeri geldi bir gece vakti
Damarlarımızda kaynayan ve yaralarımızdan taşmak için hazırlanana kanmadık. Yakışmazdı, başına buyruk harflerin düzenbazlığı rızamıza. Biliyorduk, dilemenin yüreğimize su serpen bir alev olduğunu. Kıvranışımızın hatırına bağışlanacağımızı
Dünyada sana en çok ne sevdirildi deseler ben ilk sıralara sabah yürüyüşlerimi koyarım. Sabahları İstanbul bir başka, kokusu bir başka hatta insanı bile bir başkadır.
Televizyondaki takım elbiseli adam yaraların sarılacağını söyledi. Nasıl sarılacak bu yaralar bilmiyorum. Tüm bu yaraları saracak kadar yara bandımız var mı, onu da bilmiyorum. Bizi
Gün boyunca boş kâğıdın önünde oturup bekledi. Kendini haklı çıkaracak ve sonrasında övgüler toplayacağı birçok sözcük için kâğıdın beyazına gölge düşüren sinekleri izledi. Gölgenin altındaki
İnsan ve Medeniyet Hareketi Adına
