Yalnızlığın Gölgesi 

Masamın üstü mum tuttu,

Çehrene edemediğim son nakıs cümlem,

Paslandı dilimde.

Tenin soğuk bir sahil kenti artık,

Gözlerinin maviliği çürüyor dünyadan,

Lavantaya kan bulaştığında irkildim,

Ölüm çok büyükmüş sevdadan.

 

Dudaklarına istiflenen alevler,

Kalbini tutuşturduğunda anlıyorsun,

Canının yüksündüğünü,

Hiçbir zaman yalın bir ses ile ağlamadığını,

Geçmişi unuttuğunu, kendi adını anmadığını,

En son hangi vakit kan kusarak bir şafağa uyandığını.

 

Kaderin zülfüne sımsıkı tutunup yaşıyoruz,

Diyoruz, anlamıyorlar,

“Efendiler artık gelmeyin akın akın, bu sokak doğru yola çıkmaz”

Gün doğar, derdimiz katmerlenir,

Bakarsın etrafına gözleri yeni aralanmış bir bebek gibi,

Yalnızlığın gölgesini görürsün ama biz yalnızların gölgesi olmaz.

Yalnızlık daha büyük yalnızlardan.