Yağmursuz Mezar

Evveliyatını bilmeyen bulut

Ve ahdını yağdıran son kuş o hudut

Çocuğunun kanlı beresini yıkayan ve yeryüzüne ulaşan damlalar saatli

Feleği şaşmış ahuzar sakın sanma kendin 

Bu yağmurundu kavimsiz şeytanın ihtilali 

 

Serçeler ağladığı zaman ölürmüş üstadım

Ölüm incisiydi gözyaşının çırağına sevdalandım

Gülüşünle gönlümü sayeli bir esintiye bıraktım, Nayino yoluna kurbanım

Eskiler dermiş ya, yel essin de kokun gelsin,

Işte ben o azametle tütsülenen rüzgârında ki senin aşığınım

 

Sokağımda ki kedi ıslanmış ve kör kuyu insanına atılmış 

Kimin idi kabahat?

Güneş mi batmış?

Bulut mu ağlamış?

Su kapları dolmuş

Şimdi kime minnet duyacak kedi?

Ahalinin gözüne fazla gelmiş içindeki insansızlığa mı?

Yoksa yerdekinin yapamadığını gökte yapan 

Mikail’in dilsizin hükmü olmaz diyen çağrısına mı?

 

Öyle muhtaçtım ki şimşeklere

Hırkamın cebindeki donmuş parmak uçlarım 

Usul usul akar bedenine

Acım bana ihmalkârdı 

Ben havadaki maviliğin ipteki ıslanmış cesedine

Yar dolanmış saçların urgan gibi 

Damlaların döküldüğü efsunlanmış yüreğime

 

Sigaramın suyla sönüşü

İzmarite çürüyerek dönüşü

Bir gün ziyarete gel 

Fırtınanın dinip abanın kadrinin kıldığı cenaze namazını

Yağmursuz mezarımı