Vuslat İçin Leyla’ya Doğru Akan Nehir

Bir hikâye dökülsün şairin dilinden

Kapıdan, pencereden ve aynadan mekanları

Kahramanları sevda hecelerinden:

Bir aşık ve hazretin gönlü

Bir çift ateş parçası ve yârin nurdan siması

 

Kapıda sertlik ama güven

Gönülde umut ve gizem

Pencere, şairin gözleri, dünyayı seyrettiği

Yağmurlar yağsın, damlalar süzülsün pencereden

Pencere de ağlasın, hüzün özlemi çağırsın

Şairin yanağı yağmurdan payını alsın

Gece olsun, pencerede yârin siması

Ayna olsun, şairin içindeki dünyaya açılsın

 

Kapı, aşka açılan bir geçit

Hakikate yükselen mertebedir

Kapılar gönüller gibidir

Gönül, kilitli bir kapı, anahtarı sevgiden

Kapı, anahtarı bulma eşiği

Kapı, bir yol, pencereden aynaya ilerleyen

 

Pencere, aşktan hiçe bir kaçış

Bir bakıştır, dıştan içe

Pencereler de gözler gibidir

Göz, insan manzaralı bir pencere

 

Pencere, hüzünlü ve nemli bir bekleyiş

Pencereden gurbetin üzerine yağan yağmur seyredilir

Gece çökünce gülümseyen yıldız

Aşığın gözündeki parıltının resmidir

Gece aşığın aşkla yüzleştiği vakittir

Aşığın penceresi, gecenin karanlığında aynasıdır

Ayna bir bakıştan fazlası, bir görüştür

Ayna seyirden öte bir kaybolma halidir

Aynalar da simalar gibidir

Simalar, netliğini gönülden alan aynalar

Sima, aşksız gönüllerin eremeyeceği manaların yerleşkesidir

 

Penceredeki perdeden geçmek

Gözün önündeki tülü indirmektir

Peçeyi kaldırabilenler, simanın üstünden

Gecenin karanlığını sevenlerdir

Penceredeki yıldızı milyon yıl uzaktan görenler

Gözdeki parıltıda sonsuzluğu keşfedenlerdir

 

Aşk, bir nehir

Leyla’ya vuslatın duygusudur

Aşk

Hayat kapısından dünya penceresine

Yâr aynasından Hakk’a ulaşabilme arzusudur

Aşk

Gönülden simaya bir yolculuktur