Sokağa Düşen Şiir

Beni bu sağanak yağmurda nasıl bulurlar?

Düşlerimden vururlar bir çırpıda

Bir an sevinsem.

Gülü dikeninden sözü kederinden,

Canı yongasından sakınsam

Bir dua vakti hatırlasam seherleri

Ellerimden tanırlar.

 

Ölümden utanan mısralara yürüsem seninle,

İkindiler şafağında

Elimde bir harita,

“Bu halkta bir terslik var sevdiğim” desem,

Kırlara aldırmayan çocuklara üzülsem

Annem gibi kucaklasam umut kelimelerini

Bir yediğim bir de uyuduğum sayılsa yaşamaktan,

Gözlerimden tanırlar.

 

Sonra hüznümü bir bıçak gibi kesen sesini duysam

Adımlarım seninkileriyle buluşsa bir nehrin yatağında

Ekmeği açlıkla buluşturan gözlerin bitirse kavgaları

Yitirdiğim tüm hayaller geride kalan keşkeler gibi

Ürkek bir ihtimal olup yüreğinin sokaklarına dökülse,

Yürüyüşümden tanırlar.

 

Diyorum ki bir de beni görsen hani

Şu köşe başındaki aynalı sahafın önünde

Bir söğüt dalında kuşüstü yakalansak seninle

Ansızın gelen sevinci göğüslesek

Başını okşadığın hayata tutunsam

Ve bile isteye yazsam ilk mısramızı

“Bu sümbüllerde bir sevda büyümüş sevdiğim” desem

Düşlerimi yırtan bu şiiri bir sokağa bıraksam

Şiir başını kaldırsa, dönüp gitse evine.