Şekur’a Şükran

Dudağı çatlamış susuzluktan toprağın

Boynunu bükmüş daldaki erguvanlar

Takvimin yüzü solgun, teni sarı

Toplamış ayasında birkaç susuz baharı

Ağarınca gök her sabah

Art arda, içli içli

Dökülüyor durmadan insanın hülyaları.

 

Gözler harelenir hep

Acizlikten bir eser

Arar durur avare

Yok mu bir selam, küskün buluttan?

Tam omuzlar düşecekken geceye

Kuşların kanat çırpışı uğrar kulağa

Bu bir sanrı değil, gök uğuldamakta!

Toplanır bulutlar

Gök kararır, mırıldanır

Tutuşur etekleri insanın

Topu dökülür naraların,

Dansların.

Sırılsıklam olunca tenler

Saç tellerinde birikince yağmur damlaları

Açılır bin damla gül yüzlerde

 

Kalpler karıncalanır.

Ve

Şakıyan bir bülbül dalda oynaşır durur:

–Esrarlı yolun ebedi aşkı kınımda

Şafakları saydım mahmur düşlerle

İşte sabrımın yüzüne

Rahmân’dan miras düştü

Bengisudan fışkıran bu yağmur paye düştü!

 

Şükür hummasına düştü memleket

Arz, sema ve mahlukat.

Sirenleri çaldı müjdenin

Adanmış adaklar meydanda renk renk

Göğe erişmek için

Hevesle cenge daldı

Toprak vuslata erdi

Yaprak vuslata erdi

Erenler yine erdi.

 

Şimdi bana

Şimdi bize

Şimdi arza şükür senfonisini ölümsüz kılmak düştü.

Şekur’a şükran

Şükür ile kıl giryan

Şükürsüz etme seyran

Şekur’dan bize pir şükran düştü!