Sayende

Gölgesiyle tanıştım güneşin.

Kördü.

Yuttu sesimi, bir yankı olsun vermedi.

Çarpıttı cevaplarımı, kuşkuya düşürdü imanımı.

“Kimsin sen?” dedim.

“Güneşim.” dedi.

Ne dediyse yalan söyledi. 

Elimi uzattım.

Pürüzlü müdür bu kör karanlık?

Dokunmak istedim.

Buz kesti elim.

Yumuşak ve ağırdı.

Buz kesti elim.

Nemli ve pisti.

Buz kesti elim.

Durdukça yakınında, sağında veya solunda

Boğdu her zerremi ağırca.

Bulaşıcıydı körlüğü, imdat!

“Sen…” dedim “güneştensin.”

“Sen…” dedi “neydensin?”

“Topraktanım.” dedim.

“Ekilip biçilmezsin.” dedi.

“Bir damla kanım.” dedim.

“Binlerce endişesin.” dedi.*

Bir hinlik aradım sözlerinde

Bulamadım.

“Hakikati örtensin sen.” dedim.

“Açıklıkta görmeyensin sen.”dedi.

Bir inkar hissettim içimde

Susmadım.

“Yalancısın sen.” dedim.

“Doğruyu duymayansın sen.” dedi.

Sezdi korkumu, gizledi.

Hissetmedim ne korkuyu ne kederi.

“Öldürür müsün sen?” dedim.

“Yaşatmam.” dedi.

Yaşamak istedim sevgiyi ve sevinci.

“Bir ışık öldürür mü seni?” dedim.

“Beni ışık doğurur.” dedi. 

“Korkuyorsun benden.” dedim.

“Eriyorsun kibrinden.” dedi.

Ellerime baktım, avuçlarıma, her çizgime.

Kimindi bu eller ve hangi günahı işledi?

Erimedi elim, eriyen kimdi?

“Senin evin neresi?” dedim.

“Konaklamam ben.” dedi. 

“Evler barınmak içindir.” dedim.

“Evsizsin sen.” dedi.

“Hayır, yanımda taşırım evimi.” dedim. 

Kalbimi gösterdim.

Görmedi.

“Zamanın nedir?” dedim.

“Ben dönmem.” dedi. “Zaman dönenlerin yolcusudur.”

“Duranların yolcusu kimdir?” dedim.

“Duranların yolu olmaz.” dedi.

“Çok yalnızsın.” dedim.

“Çokları sevmem.” dedi.

“Az değilsin ki yutulasın.” dedim.

“Çok değilsin ki korkulasın.” dedi.

Sevdi beni. 

* “Yek katre-i hûnest, sâd hezârân endişe.” – Sadi Şirazi