Şam Kapısında Bir Dilenci 

Güneş, kefaretini kaldırımların üstüne adamışken 

Vuruldum göğsümden 

Oysa bugün tanrıların kabul günüydü 

Değildi süratle kaçışım beni kollayan şehrin mabedinden 

Belki de sözlerin açtığı yara kanamaz diyordum 

 

Yolumu mumla aydınlatabilirdim 

Kaçıyordum

çünkü eşyayı yok bilmek

azgın kollarından kurtulmak o soğuk duvarların 

alışamamanın o ağır, pürtüklü yüzü 

kendini yalıtmak endişesiyle elleri büzük bir mecburiyete teslim oluyordu 

 

Çok karıştım tanrım, 

Ruhumun üstünde hep patinaj izleri

 

Gittim çekip başımı bu bin yıllık  zulmet denizinden 

Hakikat de paylamıyor artık siretimi 

Kapında kaç gece geceyi yerinden ettim.. 

Bir fiskeyle yere vurdu hayat, sol yanağımı çevirdim

 

Geçtim say  küsüratından kusurlu hayatın

Ben ihmalkar bir yüreğin müsvettesiyim şimdi.