Ricat

Bir istilada uyanmak en derin uykumdan sarsılarak, 

onulmaz bir sürgüne atmak kendimi olur iş değil

Gün, başlarken büyük bir korkuyla gürletir yüreğimi

aklımı, dudaklarımı yedikçe kabaran heyulalar kemirir

Birden fazla olamamanın imkânsızlığına kanaat:

Paydos! 

Kendime yakıştırdığım bu mücerret yüz benim değil…  

 

Korkunç sütunlar halinde karanlığın o devrik şeritleri 

bir bir önüme düşüyor gecenin kıyısında,

Kimin kapısını çaldıysam sisle çalkalanıyor beynim:

Silkelen ki eteğinden dökülen taşların rüzgârıyla havalansın kelimelerin 

tak tak tak

kim o 

Benim!

 

Mabudun gün ışıdıkça beldelerin üstünde kolaçan ettiği ruhuma ‘bir inşirah!’ diyeceğim

Kötürüm bir aydınlık sızıyor duvardaki mermi izinden 

hiç bedbaht olmadan berat dileneceğim

Esrarlı sarıkların mahfillerinde kendimi yeniden inşa edeceğim

Güneş, şimdi avutsun yüreğimin kavruk rengini 

Hep tetikte beklerim:

Bizi kim uyandırır…