Patikalar

Yaydığı ışık, büyülemişti küçük kuşu. İlk karşılaşmaları yumurtanın içinde olmuştu. Sıcak ama karanlıkta geçen aylar sonrasında, yerine sığamamanın verdiği rahatsızlıkla etrafını tekmelerken çatlatmıştı duvarları. Sızarak içeri düşen Güneş, yeni bir dünya sunmuştu önüne; sıcak ve aydınlık.

Hayran olduğu Güneş’in peşini bırakmadı o günden sonra. Bu takip, bitmeyen bir görev gibi işlendi yüreğine. Onun açtığı patikalarda yürüdü, gösterdiği şeyleri gördü; yolu Güneş gösterdi, kuş takip etti. Geride kaldığı zamanların sabahında hep geri döndü Güneş, onu geride bırakmadı.

Güneş’in güzelliği gözlerini acıtırdı. Hep bir mesafe vardı aralarında; Güneş onun yanında asla yürümezdi. Hep biraz yukarıdan veya ileriden giderdi. Tavsiyelerine kulak asmazdı Güneş. Bir keresinde çiçekli bir vadiye yönelen bir patikadan gitmek istemişti kuş; Güneş gibi sarı çiçeklerle dolu, müthiş güzellikte bir yerdi orası. Ama Güneş dinlemedi, kuşun ısrarlarının hiçbir etkisi yoktu onun üstünde. “Birazcık bekle,” demişti kuş sonunda, “bir çiçek alıp geleceğim, sadece bir tane.”

Patikaları gösteren Güneş’ti, gidilecek yolu seçen; onun yolunu izlemesi gerekense kuş. Bu şekilde devam edildi yola aylar geçti, mevsimler değişti. Kuş, Güneş’in peşindeydi ama sarı çiçeklerin kuşun kalbine bıraktığı bir şey oldu: bir tohum. Kendi patikasını çizerse o çiçekleri görebilirdi ve belki o da bir gün Güneş olabilirdi.