Omnipotent

ben bir damla kadardım göğün mihrabında, ötesine aklım ermedi hiç

yağdıkça azabı tattım tartmadan kalbimi

çattım kaşımı gök başımda delindi 

lehçeme karaborsada bir kader tayin edildi  

 

fark etmedim kanıma sızan sağanakları

süratle yaralardım oysa uğuldayan yankıları 

mâni olmuş bir adam olabilir miydim 

yahut bir taşra kızı belki yirmisinde

madem bir kimliğim yok bu dünya özünde 

anla artık 

kovalamam peşini davet etse de gözlerin 

bir nisan yağmurunda dinecek tozuyan sesim 

 

çarpık kulübelerde tıpırdayan gök sesleri bir olup üstüne yağıyor şehrin

iş işten geçmişliğin hüznü hızla birikiyor 

ben bu yavan hülyaların yamacında rukûda beklerken 

bir gök kırışığı bana gülümsüyor.