Neredesin Ey Kalbim?

Ben bir fıkra yazarı değilim ey kalbim. Yorulmuş toprakların eyvahlarıyla büyüdüm,
bundandır ki kırgın sözlerime “kışt” demeden evvel iyice bir dinle beni. Göçebe bir neşe ile
yerleşik kavgalara meydan okuyan şu duruşuma iyi bak. Bakışlarımdaki sarp dinginliğe çok
da aldanma. Esasında beni nasıl bocalattığını bir bilsen, bir bilsen ayağıma ne çok
dolandığını, bir bilsen aklıma ne sürdüğünü… Sırrımı yakalayan derman sahiplerine bir
baktım da, bir değil bin de bilsen göğsümdeki sesin bana hep yabancı…
Dinliyor musun ey kalbim?
Çünkü insanlar arasında yarım bir özne kadar yalnızım. Sesimi, bulutlara çarpıp ellerime
düşen kuşlara benzetiyorum. Sonra siyasi hesapları ekmek kavgasıyla uzlaştıran bir türkü
yazıyorum o ellerle. Ellerimde yorgun gözler varsa bundan kime ne? Yazdığım tüm o iniltileri
sırf yaşadığım için değil, biraz da hissetmek için yazıyorum. Yazmak, çatık kaşlarımın
arasından süzülen peşin bir tokattır gövdeme…
Görüyor musun ey kalbim?
Sıra dağlar gibi yazgıma çakılı bir hüzünle, bir başıma nasıl da savaşıyorum. Görmediğin bir
savaş meydanım daha var ve onu kirpiklerimde sana taşıyorum. Galiba sen görmüyorsun diye
düşmanlarım da görmüyor. Bilmiyorlar ki ihtiyatlı, hırçın ve inatçı bir âşık oluyorum uykusuz
kaldığımda. Uzaktaki yorgunluktan nasibini alan sesimi de tanıyamıyorum artık. Böyle
anlarda yaralı bir gelinciğin merhametine sığınıyorum.
Hissediyor musun ey kalbim?
Kendimi üç fotoğrafta gördüm bugün. Birinde küflü bir tebessüm yapışmış dudağıma,
diğerinde iyi insanların bir başkalığı… Tüm iyi insanların bir başka mıdır gölgeleri de? O son
fotoğraftaki çıplak ağaçların sürgününü koklamak istiyorum. En çok da Mayıs gelince
düşünüyorum bunları. Gürültüler, bahar tellallığı, tefekkür sirenleri gibi doluyor
kulaklarıma… Hissediyor musun sen de fotoğraflarda yaşadığımı?
Geliyor musun ey kalbim?
Gözlerimde bahar taşımak istediğim insanlara yürüyorum. Ağzımda kupkuru bir müjde ile
bekliyorum kapılarında, omuzlarımda vuslat hikâyeleri ile… Ayaklarımda âdil bir memleketin
tozlarını saklıyorum. Dişlerimde “o şarkıya özenip söylenecek mısraları” kovalıyorum belki
de. Hiç sormuyorsun, bu değerde bir gidiş kaça patlar sürgüne?
Anlıyor musun ey kalbim?
Tüm mutsuzları kurtaracak, ertesi günün hortlaklarıyla boğuşacak bir karar dileniyorum.
Gökyüzünden kaçışları serbest bırakacak gerçek bir karar… Öyle kusurlu, öyle yamalı ki
aklım; doymak bilmeyen hüznüm, boynu eğilmez tasam ve yakama yapışmış umutsuzluğum…
Öyle derinden ve iç karartıcı ki benim meselem, susmakla sınıyor sözlerimi… Anlıyor musun
ey kalbim, örtü başımdan uçtu, taşan bir akıntıya karıştı zaman….