Mavi ve Göz

Geceleyin, yaralı haliyle uzanmış yatıyordu asker. Göklerde yıldızlar, vahşi hayvan gözleri gibi onu seyrediyor, arada göz kırpıyor, saklayıp gösteriyordu kendini. Bu bakışmalara bir kuş katıldı, kondu adamın yanındaki kuru ağaç dalına. Siyah tüyleri olan küçük bir kuştu bu. Masmavi gözleri olmasa geldiğini anlamayacaktı asker. Öyle maviydi ki gözleri, yıldızları sönük bırakıyor, nazara davet eder gibi derinden bakıyordu. Kuş, dile geldi konuştu: “Gidelim artık asker, ilerleme vakti geldi.” “Gidemem” diye cevap verdi “Yaralıyım, üşüyorum ve açıkçası korkuyorum. Ölümden değil… gidip savaşamamaktan… başarısızlıktan korkuyorum.”Dön o zaman” dedi kuş. “Yolun ortasındasın hâlâ, evden çok da uzaklaşmadın.” “Dönmem…” dedi asker, başka bir cümle eklemen ardına. “O zaman kararsızlık içinde yatacak mısın? Olacak olan bu mu?” Bu soruyu önce cevaplamadı, gözlerini kuşun gözlerinden ayırıp göklere yöneltti, ardından sessizlikten yavaşça ayrılan bir tonla: “Biraz… dinlenicem sanırım… yıldızları seyredicem, bu gece çok fazlalar… Sessizlik bilindik yerine oturdu, yıldızlar adama göz kırptı, kuş daldan uçtu…