Kuşlar Kapıdan Buyur Edilmez

Kafesin duvarları olmaz, penceresi de. Telleri vardır, yokmuşçasına etrafını saran ince uzun telleri. Manzara içeridedir çünkü dışarından bakarsın kafesin içine. Seyredersin içinde olanı ve bu manzarayı saklamak istersin. Kapıları vardır bu yüzden kafeslerin. Kuşun kafesi, kafes kapısı… 

İçinde ve dışındaki hava, gökteki güneş ve ay, saatin tıkırtısı ve oklarda gösterilen sayı, ince tellerle ayrılan bu iki yer içinde aynıdır. Çocuk dışarıdan kafese yaklaşırken bu aynılığı sezdi. Tellerin varlığı saçma geldi kendisine, önce kilidini sonra kapısını açtı kafesin. Açılınca kafesin kapısı kuşlar buyur edilmeyi beklemez, kalplerinde bir zil çalar ve kanat çırparlar. Yarışırcasına hücum ettiler kapıya ve oradan dışarıya. Kenarda durup izledi onları çocuk, kalplerinde çalan ziller onun da içini titretmişti. Uçup uzaklaşan kuşlardan başını kafese çevirdiğinde ise içeride küçük bir kuş gördü. Gözleri çocuğun bakışlarıyla kesişti sonra kapıya doğru sakince yürüdü, başıyla selam verdi ve yoluna devam etti yayan olarak. Coşkulu ziller bu kuşta yoktu ama kalbinden duyulan melodi çok güzeldi.