Kalbin Mezatı

Gece, çareyi imkânsız kılıyor şehrin yokuşlarında

Soğuk bir parkede yalın ayak bırakılmış  güvercinler mi bu aklımı kaçıran 

Yoksa günbegün çoğalan kalbin kırık cesetleri mi 

Oysa ben 

Her gün tüm solaklığımla avuçladığım 

O narin beyaz bulutları 

Artık tırpanla hizaya diziyorum

Çünkü biliyorum;

kanayan yara içimde yaslı bir pas kuşanır  

-kalbin yokluğunu ağır ağır feth ediyorsun

 

Uzak çehrelerde kovaladığım bir karış yaz akşamında, 

yürüsem, beynimde masmavi bir serinlik;

Oysa hayat, 

Dünden kalan cümlelerin başını çekiyor aksayarak. 

Arkamda hazin bir son bırakıyorum  avuçlarına. 

Tozuyan düşlerimin külleri;

sanki yetim bir baş gibi önüne düşüyor. 

Aldırmam! 

Oysa gözlerin ve sözlerin  

koca bir boşluğu eskitiyor

 

Ey kainat sakinleri, turnalar geçiyor kalbin ortasından. 

Büyücü kadının dedikleri çıkıyor:

En büyük buluşma ayrılıktır şimdi yardan.