Günebakan

Uzun suskunlukların, susarak dile geldiği kıyı bir kentin ortasından

Konuşanların griye çalan renginden

Telaştan, gürültüden, yaşam hengamesinden kaçarken 

Aniden durup bir çıkmaz sokakta

Gözlerimi saplayıp bir göğün ortasına

Nefes almayı umuyorum. 

 

Gökyüzü

Bir şiirin başı en nihayetinde 

Seyre dalmakla yazmak arasındaki 

Ciddi bir mesele

 

Karşıda bir tümsek

Ardında bir diğeri

Hep bir sonraki maviye değecek gibi

 

Tüm şehri arşınlayarak, koşarak yalın adım

Tek gaye ufuktaki çizgiyi görüp huzur bulmak sanırım

Nergislerin kokusu karışırken içimdeki bulutlara

Özlenen silüetler lacivert birer bozmaca.

 

İçimdeki güneşi tüketiyor muyum sahi?

Bu sarı buğday tarlaları kahverengi bir toprağın

Berrak bir gökyüzünün lâyıkası değil mi?

Zihnimde biriktirdiğim kimesneler 

Sürdürürken yaşamlarını içimde 

Tutup tutup alıyorlar güneşlerimi gizlice.

 

Oysa şafak simsiyah bir çatlaktan sızarak

Damla damla maviye boyuyor yeni günü

Gök usulca seriyor kendini ummanın üzerine

Günebakan çiçekleri seğirtiyorlar başlarını

Telaşsız.

 

Koşan bizleriz

Ve yetişemeyen

Varacağımız sonsuz maviliğe 

Bir kez dönüp bakmadan

Yalpalayarak giden.