Görklü Dünyanın Haritası ya da Ücra Bir Şiir

Kal sağlıcakla dendi 

Yerinden edilmenin ufuneti sardı dört bir yanımı

Dünyada bir ben miyim avuçları bıçak açmayan

Kanayan şeylerin fısıltısı yok mu içimizde 

 

Akşamın şeritleri ensemde kol geziyor oysa benim. 

Bir mübaşir çıkıp bağırır şimdi adımı diyorum:

Ardına kadar açıktır kapılarım 

Ruhumu zerk edecek bahar muştusunu arıyorum 

nafile 

Bu tekbaşınalık tıpkı,

Tıpkı eskimiş sarı gömlekler 

Beyaz çoraplar

Uçları tüylenmiş yün eldivenler, hatta

Hep sandalyenin üstüne sonra alırım diye bıraktığınız geceler gibi… 

O kavruk ve dayanılmaz çatlakların uğultusunu dolduran, 

Silahlandıran bir veda…

 

Peki ya düşlerin getirdiği vesvese tohumlarına ne demeli

Günde iki bardak çaresizlik diyor reçetesi

Ya da ben öyle zannediyorum.. 

Kimsesizlik yurdunun o buğulu penceresinden yazıyorum 

Yorgunum, köşe başında eteğimi usulca çekiştiren saatin tiktakları çoğalıyor 

Ne bir gölge ne bir hayal 

Hep aynı adam 

Elleri ceplerinde bir teğmen yaşında 

Mektubun sonuna bir yokluk iliştiriyor:

“Soğuk döşekler uykumun ininde beni titretiyor.

Yalnızım.”

Bir ıslak imza yeter mi beni dindirmeye