Genişlemek İstiyor Ruhum

Eşiğindeyim bir kapının. Hayalin, duanın ve sancının barındığı. İlerisi yok, dönüşü yok. Kendime dönmenin ve kendimi kaybetmenin farksız olduğu koca bir yaşamın eşiğindeyim. Kendini kaybetmeden kendine dönmenin bir eksikliği var hakiki bir tatminin. Geçmenin ne demek olduğunu bilmiyorum. Yalnız teslim olmayı öğreniyorum.  Açılan her kapının davetkar bir üslupla beni nereye sürüklediğini kestiremiyorum. Savrulmanın ve yabancılaşmanın uzak olmadığını seziyorum. Bir adım ötesi boşluk. Bir adım ötesi hiçlik. Hangi günahın çekiştirmesiyle bir eşikte kalakalıyorum? Eşikte durunca aklını kaçırırmış insan. Savrulmamak için kaskatı taşlaşırmış. Savruk muyum, çıldırmış mı, kayıp mı? Sözlerimin efsununa aldanıyorum. Göremediğim ama hissettiğim her şeyin içimde kanlı bir çatışmayı beslemesine alan açıyorum. Kaldığım her eşikte aldanmanın sancısını çekiyorum. Diyorum bu kapı benim kapım değil, beni eve götürmeyecek. Açılan hangi kapı beni evde hissettirecek? Göğün yarılan göğsü bana açacak mı bağrını? Sanrıların, korkuların ve yanlışların erittiği bu eskimiş benlik hangi karanlıkla edinecek saflığını?

Genişlemek istiyor ruhum, duyuyor musun? Boşluğun ve acının suretinde gelen bu çağrı doğuruyor endişeyi. Hangi endişe, kendimin acı sonu olmaktan öteleyecek beni? Sezgimin yerini aldığında düşünce ve düşlemimin yerini aldığında düşünme zihnimin hangi kurgusu kurtaracak beni? Kontrol etme hırsında eriyince benlik; hissin, bilişin ve sevmenin sunduklarından korkarak başka neyi öğrenmiş olacağım yaşamaktan? Yaşamak dedimse izlemek neticede. Köşeden, bazen tekinsiz bir yerden. Ama alışılmış olduğu için terk edilemeyen. Karışmadan yaşamın dokularına ve bütünleşmeden, sessiz de kalmadan üstelik. Yalnız haykırarak ve inleyerek yavanlıktan, izlemek. Gülmenin ve derdin içinde hakikati barındıran o karışık ışık, kırıp kırıp kalbime yerleşmeden geçip gitmek. Ama sevmeden. Olduğum yeri ve olacağım yeri olduğum anda sevmeden, izlemek. Çünkü her an, birbiri. Çünkü olacağım olduğumdan farksız. Ve ben varlığımın sönük bir iddiasında bile değilken kırgınım hayata, haddim olmayarak tasasız. 

Açılıyorsa bir kapı, yerleşiyorsa bir acı duy dönüşmenin ayak seslerini! Korkuyla kaçıp gittiğim her adım söndürüyor içimdeki yaşamı. Tutacağım ellerimden ve atacağım adımımı. Öğreneceğim geçmeyi ve düşmeyi, düşlemeyi ve keşfi. Aklımı kaçırdığım yerde yeni bir bilinç edinecek beni. Çıldıracağım her noktada yeni bir biliş karşılayacak beni. Savrulduğum her fırtınada, merkezim çekecek beni kendine. Ve kaybolduğumu sezdiğim her anda doğuracak beni kendim. Yeniden, acı ve sevgiyle, geçirilerek bir kapıdan.