Düzenin Eksilttikleri

Bugün hiç gökyüzüne bakmadığımı fark ettim. 

Oysa alışılmış yoğunluğumun içinde kaç işe aynı anda baktım bir bilseniz. Ama bugün gökyüzüne bakmayı unutmuştum. 

Kim bilir, önceliklerim, inceliklerimi geçmişti belki. Belki de artık cazip gelmiyordu bana, gökyüzünün mutlulukla olan ilişkisi. 

Her şeyi somutlaştırıp, ruhumu dahi bir nesneye dönüştüren bu düzen değil miydi yaşamayı kaçırmamın sebebi? 

Koşarken kaçırdıklarının farkında yalnızca düşünce mi varırdı insan? Bu muydu tabiatın bize 

‘dur’ deme şekli. 

Çoktandır bir kuş görünce uçmuyordu kalbim, bir çiçek görünce açmadığı gibi.

 Sitemim kime bilmiyorum. Altında yaşarken, bakmayı reddettiği gök için kime sitem edebilir insan? Bu düzeni ben seçmedim mi? 

Ve yine aynı ben, kalbime, “seni güneş ışığıyla sulayacağım” diye söz vermedim mi? 

Çoktandır hayat düzeni denilen rutine alışmış olmaktan endişe duyuyorum. Alışılmış düzen daima korkutur beni. Yalnızca akvaryumdaki bir balık alışabilir aynı döngüye, ya da bir deney faresi. 

Fakat insan nasıl unutabilir, başının üstündeki maviyi?

 Zarif bir şair şöyle dememiş miydi; 

“Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir”

 Oysa ben en son ne zaman sulamıştım kalbimi, göğün şefkatiyle? Bakamıyordum kalbime; 

Ya kirlendiyse? 

İnsan denilince yüce bir varlık gelir aklımıza. Ben şöyle derdim ‘insan nedir’ diye sorulsa; 

İnsan, düzenin eksilttiklerinden geriye kalandır. İğne atsan yere düşmez dediğimiz kalabalıklarda dahi insan, belki bir iğne ucu kadardır. 

Çoktandır çözemiyorum bu denklemi. 

Ama biliyorum; organize olunmuş bir eksilme bu. Günlük kazançlarımızın peşinde koşarken, hep daha iyisine layık olduğumuzdan dem vururken, zaten daha iyisine sahip olduğumuzu asla bilemeyeceğiz. Bugünün rengini bilemediğim gibi.

Oysa kafamızı kaldırsak göreceğiz. 

Sahi neydi bugünün rengi?

Neydi göğe bakmayı unutmamın sebebi? 

Besbelli, düzenin eksilttikleri…