Dünyayla Birlikte Parka Gitmek

bir ayağı hep kapının eşiğinde 

yerleşemiyor, yerlisi olamıyor

dünyaysa bile 

paçalarını eşiğinde silken 

yüzünü tav yerlerine döktüren 

bu giz, bu eza 

üttüm seni diyene kadar 

arkana yastık koysa bile dünya 

senin sırtında 

rahatça dayanamayacak olmanın tedirginliği var

ayakları hep iki geri adım 

çıkarken kapatamadığı kapıyı girerken de kapatamıyor 

omuzları çıkmak pahasına akıntıya 

bu kalp, bu irtifa 

senin kafatasından his demetlerine kadar hayat madem akıp gidiyorsa 

varsa varsa bir duvar 

tek celsede boşanan yorgunluklar kadar 

senin kalbinde 

bu ritme heba olmanın buhuru var