Caba

all these i cannot bear to witness any longer

                                                                                        cannot the kingdom of salvation take me home

Cliff Burton

yeryüzünde kan ve toz bulutu

düşenler yağmur damlaları değil

 

sıra sıra insanlar 

başlarının ucuna yaslanmış

ölmeyi bekliyorlar

 

pencereden başını uzatmak

ya da kısa arşını bir sokağın 

sanki vurulmak için yetiyor

taş yıkıntılar arasında bir yaşam 

açık sırtların tez getirdikleri

bu kez ölmek için gidiyor

 

hep başa dönen bir gün gibi

takvimler birbirinin tekrarıyken

durmadan ölünen o beldede

birisi var ağzını oynatmadan

demektir makamından söylüyor:

“artık burada olan her şey 

doğrunun ve yanlışın dışındadır

baktıkça büyüyen o yangın

mevcudun imkanı için

mekanın dışındadır”

 

kısa çöpü yaşamın bir fünye çekimi

namlunun ucuna mermiler sürülmüş

birisi var nasıl öleceğim diye sormuyor

kapalı ya da açık havalarda tutuklu

yıkılmış bir duvarda esaret yazıyor 

üzerinde bir kan pıhtısının yüzdüğü

 

sofralarda tabaklar takım takım devrilirken

bir çocuğun çocuk cesedini havaya kaldırmak

modern ölümler biçimli kader gibi anneler

ve dağılması o dağların birbiri ardınca

hangi ölümü daha onurlu kılıyor

 

durmadan düşen her neyse de yerlere 

kara bir bulutun acı acı ağlaması

soğumuş bedenler ve bir alev

sessizliğin haber çağrısıdır ölüyor

 

yeryüzünde kan ve toz bulutu

düşenler yağmur damlaları değil

 

sıra sıra insanlar

başlarının ucuna yaslanmış

sıralarını bekliyorlar

bir bebeğin son çırpınışı

yüzünde acı tebessüm

babası gözlerini örtüyor

bir taşın üstüne düşmüş

kimse ellerinden tutmamış

uyanır diye kolunu dürtüyor

 

 

yeryüzünde kan ve toz bulutu

düşenler yağmur damlaları değil