Birazdan Gün Doğacak

Hastane avlusuna bıraktılar beni.

ergen çocuklar tarafından  taşa tutuldum,

kahkahalar, örseledi yüreğimi,

dudağımın kenarından, ince bir kan sızıyor, 

yol bulup ellerime.

olsun, onlar çocuktu affedebilirdim 

Lakin sarışın ve mavi gözlü adamlar, 

deli olmamı mazeret sayıp, 

gözlerimi dağladılar.

acil serviste, sıramı bekliyorum.

meczup diyor karşıda duran adam 

yanındaki kadına, beni göstererek

kadının umrunda değilim oysa 

o karşı duvara yaslanmış,

genç irisi adama bakıyor. 

adam, geniş omuzlarına, 

kocaman bir ejderha dövmesi yaptırmış, 

ejderha da kadına bakıyor.

ah, o kadının her yanın da göz izi var. 

her iz bir kuyu, içinde örümcekler kaynaşıyor, 

korkuyorum.

oysa kadın korkmuyor, 

çünkü  far çekilmiş gözlerine, göremez  

kocasının da kara gözlükleri var, 

mavi gözlerini perdeleyen.  

etrafta, gürültülü bir sessizlik.

her yeni gelen, 

gözünü kara bir ekrana gömmüş, 

kulaklarında kelepçeler.

gece ilerliyor, el ayak tutsak,

güvercinler yuvaya dönmüş, 

yarasalar özgür.

akıl çarmıha gerilmiş, 

zaman çıldırmak üzere, 

ben zaten deliyim. 

Saramago da geçmez yoldan, 

bilir ki kör olacak.

ben zaten körüm. 

olsun,  

birazdan gün doğacak.