Ben Bu Ölüyü Ne Yapacağım

kimse anlamayacak şu sefil düşüşe inat gelmek bilmeyen ölümü

eşikte bekleyen dostsa ölüm ve alıp giderken başını bir gün

hiç kimse diyemeyecek ki bu yazgı benden daha hoyrat daha zor

ve misafir bir karar değildir, intihar dedikleri şu  yakıcı kor

bir bilseler uyumak intihardı ve uyanık kalmaktı yaşamak 

 

yazarken ruh kanatlarıma bir ‘hu’ düşer ki gafletle katlederim ruhu

kaf dağında sandıklarımı yolda bulduklarıma değişirim sonra

gömülürken sormayın toprağa bağrında biter mi ıstırabım diye

ölünce anladığım bir tek buymuş ve bir tek bu azap benimmiş yine

 

hasta mıydı, yoksa yolunu mu kaybetmişti insana dair ne varsa

yuvasından kopuk, bağrı yanık, sesi cılız ve vicdanı sönük…

tarumar olmuş toprakların analarına sımsıkı sarılma be ölüm

sevda türküleri söyleyen kuşların kanatlarına  dolanma artık!

 

düşümde vurduğum  kaç taze yürek varsa karşıma dikilmiş

yüksek bir ihtişamla selamlıyorlar öldürdüğüm fikirleri

ne yakamdan düşüyor şu nefes almak işkencesi ne de ciğerimden 

enkazında yokluyorum kendimi bu ölümle  ne yapılır hiç bilmeden.