Belki Sadece Ağlamışsındır, Ölmemiştir Kimse

Her sabah, 

Tahrif edilmiş bir hayata bulaşırım.

Rüzgâr etlendirir saçlarımı,

Kendime sorduğum her soru,

Yankılanarak büyür içimde.

İnsanın kayıplarını bakışlarına,

Nasıl da yedirir zaman,

Çocuklar bize sokağın başından ürkekçe bakar,

Çünkü daha kaybetmemişlerdir bir şeylerini,

Çünkü dünyaları anneleri ve sokakları kadar.

 

Her gece,

Tahrif edilmemiş bir ölüme ortak olurum,

Havarisi ölmüş, malları değil gönülleri yağmalanmış,

Bir kervanın çağdaş giyimli  yolcusuyum.

Nabzını dinlemek gibi içeride gürültülü, nizami bir kalabalık,

Dergâhların kapıları sıkışmış, açılmıyor artık.

İçimden gelmiyor, damıtmadan hecelemek bir hüznü,

Seraplı kör kuyulara şiirler atmak, sonrasında atlamak.

Gölgelerin ardıllarında,

Nilüferler gibi hevesleniyor buruşuk, soğuk bir sevinç,

Bitiremiyorum şakağımda imtina ile yazdığım bedevi mektubu,

Silip silip aynı cümle ile başlıyorum;

‘Rüyanda öldün mü sen hiç?’