Aren

Yaşamak, yaşam almaktı az az.

Acı çekmek acıtmaya meylederdi insanı.

kağıt üşüdü, defter dürüldü, kalem sen yaz:

“Alem alemi tattı ve zaman döngüyü yaktı.”

yollar ki sevgilim, isyankar saçlarımı ıslattı

var olmanın dallarına tutunurdu içimdeki heybetli rüzgâr

şimdiler de içimdeki her şey gibi o da aktı.

 

Seyre daldığım yerde yitti yüzümdeki çizikler.

Anlatmaz oldu yazgım artık bana bir şeyler.

Ağzımda kekremsi bir tatla bıraktı beni anlam

Kapılarım delik deşik, Lokman hekim bile bekler derman

Yeni bir çıkıştır duvarlara çarpa çarpa kanayan yaram.

Kapkara bir göz denizlerin dibinden gördüğüm,

sineme sakladığım ipler ki uzun zamandır kördüğüm.

 

Dağlar, içinde saklar beni çepeçevre saracak kanatları

ruhumda taşıdığım parlak kumda vuku bulsa bulutlar

bağrımdan çıkar, ateş yüklü umutlar.

Yağar da ıslatır genzimde yumru gibi büyüttüğüm çocukları

ummak ki sevgilim, ölü bir kuşun gözyaşında canlanmaktır

Bir damla suda sırılsıklam olmaktır.

Nedir ıslanmak diye sorsalar o vakit

 

derim ki, ıslanmak seven bir kalpte anlaşılmaktır.

Ah…Yüreğinin salıncaklarında sallarsın ezelden beri

‘Sana ulaşmak, yaşamaktır‘ der gibi

Bilmelisin ki; Uzattığın ellerin ulaşır çöllerime er

serap mıdır bilmem ruhundan ruhuma açtığın geçitler…

Yeşil gözlerim ki sende durgun

içimde çiselenir bir güfte; “Çolê min bê te tarî ye”