Ankara Kalesi

love is dead and thou art free;

she doth live, but dead to thee.

-Robert Devereux

çam yarması bir ağaç

yeni doğmuş gün

hiç durmadan yürümüşüm

 

kaleye çıktığınız gün elbette karşılaşacaktık

gözlerimizle değil ama yine de karşılaşacaktık

ben seni boyun eğişinden tanıyacaktım

sen beni kambur esmerliğimden

ikimizin de gözleri bozuk

ikimizin de elinde yüzük

ikimize de yazık

 

bir eski dostu selamlar gibi gereğinden uzun

ama yine de kısa, susup bakışacaktık

 

bir yangına durur gibi çektiğin o fotoğraflar

taceddin dergahı’ndan aşağı devrilmişti

bir uzak yolun hasretini çektiren o yangın

o durmadan kaybettiğim kimliğim

o artık bana eğilmeyen boyun

dilerim huzuru bulur

 

sen sapağını döndüğün o yokuşta

o bir kırmızı şapkayı seviyordun

bunu benden iyi kim görebilir

görmüyorken de..

 

o göz gördüğünce büyüyen sevgi

o üç günlük dünyanın üçüncü günü bulduğun aşk

o kara akşamlarını dönerken huzur bulduğun yüz

dilerim senin olur